Pooyan پویان @Pooyan_fa@arxiv.social

«که در خون خستگان، دل‌شکستگان، آرمیده طوفان»

از این طرف سید خلیل می‌خونه که «دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی». از اون طرف من چپ‌به‌چپ دارم دارم مردم رو چپ می‌زنم و فغانم بلنده از تنهایی و فراق. خلاصه که پویان جون، دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند؛ مشتاقی و مهجوری چنانت کرده که دریای شکیبایی رو پایاب نمونده. خودت تسلیم دایره‌ی قسمت شو شاید مونس تنهایی رخ نمود.

حالا یهو ذهنم درگیر این شده که من تا حالا عروسی هیچ دوستیم نرفته‌ام و دلم شادی کردن و قر دادن در مراسم عروسی یه دوست رو خواست. فقط امین ازدواج کرده که اون هم بعد از رفتن من بود و فرصت نشد که براش قر بدم. مینو هم همچنین. بقیه هم که مجردیم. دلم گرفت که ممکنه فرداروزی ماهرخ هم زن بگیره و من نباشم.
به گمانم باید اینجا دوستانم رو تشویق به ازدواج کنم. می‌تونم از این دو تن عزیز مه‌پاره‌ام که هم‌اکنون زن‌وشوهرند شروع کنم و در مراسمی خصوصی براشون قر بدم تا حالا فردا چه شود. :)

روزها و لحظاتم بین دو مود مختلف در نوسانه. یکی فریاد می‌زنه که «زن، زندگی، آزادی»، به اخلاق و علم و سیاست فکر می‌کنه، و سخت در تلاشه که اندک چیزی یاد بگیره. مود دیگرم گوشه‌ای در تنهایی کز کرده و در دل آه و فغان و افسوسش بلنده که «من بغل می‌خوام. من دوست‌دختر می‌خوام. من معنا می‌خوام.»

و البته شعر سعدی و صدای شجریان و سنتور مشکاتیان و نی موسوی و هوای بهاری همه دارند می‌خوانند که «پویان بغل می‌خواهد». 🥲😄

امروز روز نوا و مرکب‌خوانیست، چراکه:

ما خود نمی‌رویم دوان از قفای کس
آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم

فرموده که:

«هرکس خوب که بینی به جهان شیرازیست
راست گفتند که نیکان همه از یک شهرند»

من در جوانی، وقتی که وعده‌ی زنّارنمایی می‌دادم.

یادم افتاد که قرار بود هر وقت که از دست ج.ا. خلاص شدم به شکرانه‌اش از این تابلوهای «بغل رایگان» دستم بگیرم و همه‌ی آدم‌ها رو اینقدر بغل کنم تا کمبود محبت و بغلم جبران بشه. در عوض اما از وقتی که آمده‌ام اینجا هنوز نشده که کسی رو چنان که واقعاً شایسته است در آغوش بکشم. این همه‌اش عقوبت پرداخت نکردن شکرانه‌ایست که قرار گذاشته بودم. در اسرع وقت باید تابلویی دست‌وپا کنم و برم مثلاً لب ساحل بایستم و بی‌منت محبت بدم و بگیرم.

این سه‌تا دوست پریچهر نازنینم سرزده با کیک و شمع آمدند دم خانه که تولدم رو مبارک کنند. نیم‌ساعتی با هم رقصیدیم و چای و شیرینی خوردیم و خوشی کردیم. تن نحیفم و زبان الکنم نمی‌تونه این همه ذوقی که دارم رو نشون بده. بسیار دوست دارمشون و حضورشون گرمی و لطافت زندگی این روزهاست. ستاره‌هایی هستند که توی آسمون نومیدی من می‌درخشند و نمی‌ذارند که جهت زندگی رو توی این تاریکی گم کنم. خلاصه که پویان قدر این عزیزان پرکرشمه‌ی هم‌دل زیبانظرت رو بدون!

و این هم بهانه‌ی دیگریست که بگم من زن می‌خوام. :)

حالا غرض اینکه از پویان توی آینه یه عکس گرفتم، ژولیده و معمولی و مسواک ‌به‌دست، که دوست داشتم براش (یا حتی کسی دیگر) بفرستم، ولی خب در این موقعیت شایسته نیست که بی‌اجازه عکسی که داخلش بالاتنه‌ام بی‌لباسه رو بفرستم. پیام دادم و اجازه خواستم و منتظر جوابم. و خب غم تنهایی و دلتنگی یهو تمام‌رخ باز خودش رو جلوه داد. همه‌اش هم سر یه عکس مسواک به‌دست. عکس مسواک به‌دست هم تنهاییم رو به رخم می‌کشه.

با دوست بی‌نهایت نازنینی (دوست که چه عرض کنم، پاره‌ای از جانم بوده و هماره خواهد بود) عادت داشتیم که از وقتی که چشم از خواب می‌گشودیم تا وقتی که پلک‌هامون بره روی هم پیام بدیم و از چند و چون دل و کار هم آگاه باشیم. معمولاً این صحبت‌ها با اینکه گاه و بیگاه برای هم عکس و سلفی بفرستیم هم همراه می‌شد.
حالا چیزها اندکی عوض شده و دیگه مثلاً اون بسامد پیشین از پیام و صحبت وجود نداره. کی باشه که هر دو بیدار باشیم و کار نداشته باشیم و آنلاین باشیم و اصلاً حوصله داشته باشیم و هزارتا اگر دیگه که بشه چیکه‌ای حرف زد.

یک نشانگر خوب حال روحی پویان اینه که کدوم آلبوم شجریان رو می‌ذاره که برای خودش پخش بشه. و خب متأسفانه «بیداد» بسیار زیباست. چه می‌کنه مشکاتیان و چه می‌کنه شجریان.

و پسش فرمودند:
"Exploring yourself with a knife"

می‌فرماید که:
"One is glad to be of service"

«و فاصله
تجربه‌ای بیهوده است»

https://on.soundcloud.com/MkNh52RWqfkMiDiEA

جدای از شوخی باید تاثیر این دارویی که دارم می‌خورم روی حال و روانم رو جایی یادداشت کنم که فرداروزی یادم نره چه‌ها عوض شده.
یک صدایی در سرم شدتش کم شده. صداهایی که تا یادم میاد بودند و بی‌وقفه حرف می‌زدند و شماتت می‌کردند و آزار می‌دادند.
تا همین اخیرها فاصله‌ی بین حس تنهایی و میل به خودویرانگری تار مویی بیش نبود. گاه‌وبیگاه غم روی دل چنان سنگین می‌شد که فقط فکر به لذت نبودن آرومش می‌کرد.
این قرص عزیزم اما چیزها رو آروم‌تر کرده. تنهایی منجر به ویرانگری نمیشه، فقط غمیه که هست.
درود بر سروتونین و دوستانش!

کارم به جایی رسیده که ذهنم چنین ترکیب‌هایی داره می‌سازه:

شکستگان سال‌های سیاه،
تشنگان آزادی،
خواهران و برادرانم،
من زن/شوهر می‌خوام.

سوال به‌خاطر این کلاس برام پیش اومده. اگر ممکنه به موضوع علاقه‌مند باشید، بی‌نهایت زیاد توصیه‌اش می‌کنم. صوت و تصویر و متن کلاس موجوده.

‏https://oyc.yale.edu/religious-studies/rlst-145