با دوست بی‌نهایت نازنینی (دوست که چه عرض کنم، پاره‌ای از جانم بوده و هماره خواهد بود) عادت داشتیم که از وقتی که چشم از خواب می‌گشودیم تا وقتی که پلک‌هامون بره روی هم پیام بدیم و از چند و چون دل و کار هم آگاه باشیم. معمولاً این صحبت‌ها با اینکه گاه و بیگاه برای هم عکس و سلفی بفرستیم هم همراه می‌شد.
حالا چیزها اندکی عوض شده و دیگه مثلاً اون بسامد پیشین از پیام و صحبت وجود نداره. کی باشه که هر دو بیدار باشیم و کار نداشته باشیم و آنلاین باشیم و اصلاً حوصله داشته باشیم و هزارتا اگر دیگه که بشه چیکه‌ای حرف زد.
حالا غرض اینکه از پویان توی آینه یه عکس گرفتم، ژولیده و معمولی و مسواک به‌دست، که دوست داشتم براش (یا حتی کسی دیگر) بفرستم، ولی خب در این موقعیت شایسته نیست که بی‌اجازه عکسی که داخلش بالاتنه‌ام بی‌لباسه رو بفرستم. پیام دادم و اجازه خواستم و منتظر جوابم. و خب غم تنهایی و دلتنگی یهو تمام‌رخ باز خودش رو جلوه داد. همه‌اش هم سر یه عکس مسواک به‌دست. عکس مسواک به‌دست هم تنهاییم رو به رخم می‌کشه.
