Pooyan پویان @Pooyan_fa@arxiv.social

@nevisak
مرسی از متن و نوشتن استدلال‌هات. خیلی کار خوبی کردی که نظرت رو نوشتی. با نوشتن نظرها ساختار می‌گیرند. در دایره‌ی فارسی‌زبانان خیلی زیاد به گفتگو در این مورد (و موارد مشابه) نیاز داریم. متأسفانه اما اون گزاره‌های اول بدون اینکه بهشون منتقدانه فکر بشه اینقدر دارند تکرار می‌شن که یه حجم زیادی از مردم فکر می‌کنند که درست و مطابق با عقل سلیمه که این‌طور فکر کنند.

از این طرف سید خلیل می‌خونه که «دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی». از اون طرف من چپ‌به‌چپ دارم دارم مردم رو چپ می‌زنم و فغانم بلنده از تنهایی و فراق. خلاصه که پویان جون، دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند؛ مشتاقی و مهجوری چنانت کرده که دریای شکیبایی رو پایاب نمونده. خودت تسلیم دایره‌ی قسمت شو شاید مونس تنهایی رخ نمود.

@mokazemi
داده بودی، ممان‌هات رو حساب کردم. ایستا نبودی، حسابت از دستم در رفت.

حالا یهو ذهنم درگیر این شده که من تا حالا عروسی هیچ دوستیم نرفته‌ام و دلم شادی کردن و قر دادن در مراسم عروسی یه دوست رو خواست. فقط امین ازدواج کرده که اون هم بعد از رفتن من بود و فرصت نشد که براش قر بدم. مینو هم همچنین. بقیه هم که مجردیم. دلم گرفت که ممکنه فرداروزی ماهرخ هم زن بگیره و من نباشم.
به گمانم باید اینجا دوستانم رو تشویق به ازدواج کنم. می‌تونم از این دو تن عزیز مه‌پاره‌ام که هم‌اکنون زن‌وشوهرند شروع کنم و در مراسمی خصوصی براشون قر بدم تا حالا فردا چه شود. :)

روزها و لحظاتم بین دو مود مختلف در نوسانه. یکی فریاد می‌زنه که «زن، زندگی، آزادی»، به اخلاق و علم و سیاست فکر می‌کنه، و سخت در تلاشه که اندک چیزی یاد بگیره. مود دیگرم گوشه‌ای در تنهایی کز کرده و در دل آه و فغان و افسوسش بلنده که «من بغل می‌خوام. من دوست‌دختر می‌خوام. من معنا می‌خوام.»

@SimaSiahposh
من پایان‌نامه‌ام رو با گوگل کیبورد (Gboard) نوشتم، اهممم یعنی خوندم، و راضی بودم. یه گوگل داک رو توی موبایل و مرورگر کامپیوتر هم‌زمان باز کردم، با Gboard روی موبایل می‌خوندم و روی لپ‌تاپ نگاه می‌کردم ببینم داره چه می‌نویسه.

@danialbehzadi @arashe22Rm @drcode
(و می‌کنند) رو با مراقبت و پیشنهاد یک متخصص مصرف می‌کنید، یا یک ظرف پر از هزارها هزار مواد شیمیایی مختلف رو بدون هیچ حد و مرز و بررسی‌ای می‌ریزید توی بدنتون. این رو هم لحاظ کنید که یه تعدادی از این مواد شیمیایی توی اون علف‌ها به‌معنای دقیق کلمه سم‌هاییه که اون علف بیچاره درست کرده برای در امان بودن از امثال ماها. صرفاً شما دارید در مقدار کم ( گاه حتی زیاد) هزارها هزار ماده‌ی شیمیایی می‌خورید دیگه.

@danialbehzadi @arashe22Rm @drcode
همچنین به داروهای «شیمیایی» خرده گرفتید. تصور شما بر اینه که چیزها یا «طبیعی» و خوبند، یا «شیمیایی» و بد. راستش چنین تقسیم‌بندی‌ای نداریم. همه‌چیز «شیمیایی» است. علفی که مادربزرگ شما بهتون میده پره از مواد «شیمیایی». اصلاً اگه هر تأثیری داره به‌خاطر همون مواد شیمیایی است دیگه. (مگر اون مقدار از تاثیرش به‌عنوان دارونما)
فرق در اینه که شما یا داروی شیمیایی‌ای که صدها نفر منتقدانه بررسی‌اش کرده‌اند و ریزترین اثراتش رو پیدا کرده‌اند

@danialbehzadi @arashe22Rm @drcode
علم (و جهانی که داریم) این چنین کار نمی‌کنه.
علم بهتر نیست چون جدیدتر و پیشرفته‌تره، بلکه چون بارها آزموده شده تا درستی و میزان نزدیکیش به «واقعیت» سنجیده بشه. همواره هم این فرایند انتقادی سنجش ایده‌های علمی در جریانه.
به طبع و مزاج ارجاع دادید که مطلق هیچ شاهدی برای وجودش نداریم. مردم گمان می‌کرده‌اند که چنین چیزهایی وجود داره، در جهان نگاه کردیم و نبودند. الان به عنوان پدیده‌های فرهنگی/تاریخی جالبند، ولی مرجع پزشکی نیستند.

@mokazemi مرسی محمد! ♥️🥰

و البته شعر سعدی و صدای شجریان و سنتور مشکاتیان و نی موسوی و هوای بهاری همه دارند می‌خوانند که «پویان بغل می‌خواهد». 🥲😄

امروز روز نوا و مرکب‌خوانیست، چراکه:

ما خود نمی‌رویم دوان از قفای کس
آن می‌برد که ما به کمند وی اندریم

فرموده که:

«هرکس خوب که بینی به جهان شیرازیست
راست گفتند که نیکان همه از یک شهرند»

@mokazemi
متأسفانه من هم چون اون موقع نمی‌شناختمت تو رو به یاد ندارم. ولی آره، شب‌های یلدا کارم چرخیدن در دانشکده و گرفتن فال مردم بود. چقدر هم دوست داشتم این کار رو.

من در جوانی، وقتی که وعده‌ی زنّارنمایی می‌دادم.

@Escaper
ممنونم! ♥️

@mokazemi
ممنونم محمد جان! 😋
تولد خودت هم با یک بازه‌ی خطای شش‌ماهه مبارکه باشه! 😂♥️

یادم افتاد که قرار بود هر وقت که از دست ج.ا. خلاص شدم به شکرانه‌اش از این تابلوهای «بغل رایگان» دستم بگیرم و همه‌ی آدم‌ها رو اینقدر بغل کنم تا کمبود محبت و بغلم جبران بشه. در عوض اما از وقتی که آمده‌ام اینجا هنوز نشده که کسی رو چنان که واقعاً شایسته است در آغوش بکشم. این همه‌اش عقوبت پرداخت نکردن شکرانه‌ایست که قرار گذاشته بودم. در اسرع وقت باید تابلویی دست‌وپا کنم و برم مثلاً لب ساحل بایستم و بی‌منت محبت بدم و بگیرم.

این سه‌تا دوست پریچهر نازنینم سرزده با کیک و شمع آمدند دم خانه که تولدم رو مبارک کنند. نیم‌ساعتی با هم رقصیدیم و چای و شیرینی خوردیم و خوشی کردیم. تن نحیفم و زبان الکنم نمی‌تونه این همه ذوقی که دارم رو نشون بده. بسیار دوست دارمشون و حضورشون گرمی و لطافت زندگی این روزهاست. ستاره‌هایی هستند که توی آسمون نومیدی من می‌درخشند و نمی‌ذارند که جهت زندگی رو توی این تاریکی گم کنم. خلاصه که پویان قدر این عزیزان پرکرشمه‌ی هم‌دل زیبانظرت رو بدون!