این سه‌تا دوست پریچهر نازنینم سرزده با کیک و شمع آمدند دم خانه که تولدم رو مبارک کنند. نیم‌ساعتی با هم رقصیدیم و چای و شیرینی خوردیم و خوشی کردیم. تن نحیفم و زبان الکنم نمی‌تونه این همه ذوقی که دارم رو نشون بده. بسیار دوست دارمشون و حضورشون گرمی و لطافت زندگی این روزهاست. ستاره‌هایی هستند که توی آسمون نومیدی من می‌درخشند و نمی‌ذارند که جهت زندگی رو توی این تاریکی گم کنم. خلاصه که پویان قدر این عزیزان پرکرشمه‌ی هم‌دل زیبانظرت رو بدون!