از این طرف سید خلیل می‌خونه که «دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی». از اون طرف من چپ‌به‌چپ دارم دارم مردم رو چپ می‌زنم و فغانم بلنده از تنهایی و فراق. خلاصه که پویان جون، دایم گل این بستان شاداب نمی‌ماند؛ مشتاقی و مهجوری چنانت کرده که دریای شکیبایی رو پایاب نمونده. خودت تسلیم دایره‌ی قسمت شو شاید مونس تنهایی رخ نمود.