جدای از شوخی باید تاثیر این دارویی که دارم می‌خورم روی حال و روانم رو جایی یادداشت کنم که فرداروزی یادم نره چه‌ها عوض شده.
یک صدایی در سرم شدتش کم شده. صداهایی که تا یادم میاد بودند و بی‌وقفه حرف می‌زدند و شماتت می‌کردند و آزار می‌دادند.
تا همین اخیرها فاصله‌ی بین حس تنهایی و میل به خودویرانگری تار مویی بیش نبود. گاه‌وبیگاه غم روی دل چنان سنگین می‌شد که فقط فکر به لذت نبودن آرومش می‌کرد.
این قرص عزیزم اما چیزها رو آروم‌تر کرده. تنهایی منجر به ویرانگری نمیشه، فقط غمیه که هست.
درود بر سروتونین و دوستانش!